“Θα προβώ σε μια αποκάλυψη εξ απορρήτων: Η υπεροψία είν’ εκείνη που σώζει τον δολοφόνο απ’ την τρέλλα, προτού ή έπειτα απ’ την διάπραξη του φόνου. Το υπερφίαλο της γνώσης ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επέμβει τόσο καταλυτικά στην προδιαγεγραμμένη τάξη των πραγμάτων, αποτελεί το πιο μεθυστικό όραμα. Όμως, δεν πρόκειται για μια αίσθηση διαρκείας. Πρόκειται μόνο για μια αίσθηση περαστική σαν αστραπή, καθοριστική σαν σφαίρα. Το άγγιγμα, λέω, ναι, με το μαγικό ραβδί της νεράιδας. Αυτό είναι όλο. Ή, μάλλον, αυτή είναι η υπόσχεση. Η γοητεία. Η υπόσχεση ότι θα ανακαλύψει, οποιοσδήποτε το επιχειρήσει, τις αξεπέραστες δυνατότητές του. Πρόκειται για τρομακτικό ψέμμα, λόγω του ότι προσεγγίζει θωπεύοντας την αλήθεια”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

– “…Το μυθιστόρημα ολοκληρώνεται με τα κεφάλαια πέντε και έξι, στα οποία τοποθετείται το συγκλονιστικό φινάλε του. Πρόκειται για κεφάλαια, που μπαίνει κανείς στον πειρασμό να εντάξει μεταξύ των κορυφαίων σελίδων ολόκληρης της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας… Έργο πνοής, Η συνείδηση της αιωνιότητας, πυκνής νοηματικής δόμησης, που κινείται προς τα εμπρός με την δυναμική επικής σύνθεσης. Αφηγηματικό οικοδόμημα διαπεραστικής θέασης της ζωής, δονούμενο από όγκους ψυχισμού που ανέρχονται κατά κύματα από τα βάθη της ιστορικής και κοινωνικής μνήμης του κεντρικού του ήρωα και ξεσπούν με την δύναμη τυφώνα. Έξοχη σύλληψη ποντοπόρου φαντασίας που προικίζει την γλυπτοθήκη της σύγχρονης δημιουργικής πρόζας με έναν σπάνιας πειστικότητας χαρακτήρα, τον Τάκη Σταυρόπουλο, και έναν ανεπανάληπτο ρόλο καρατερίστα, εκείνον του Κάρολου Λαμπριανού. Μια συγγραφική νέα γη και ένας νέος συγγραφέας, ο Αλέξανδρος Ασωνίτης, που καταπλήσσει και καθιερώνεται με το πρώτο του κιόλας βιβλίο”. (Κώστας Βουκελάτος, Ιχνευτής, τ. 14, 1995)

– “Ένα τέτοιο φιλοσοφικό μυθιστόρημα, σαν του Ασωνίτη, θα ήταν αδύνατο να γραφεί πριν από δέκα χρόνια”. (Δημοσθένης Κούρτοβικ, Διαβάζω, 1997)